Fragment

Bizar dat er misschien op dit moment een heel nieuw mens ontstaat, denkt Lotte. Ze ligt uitgeput op haar rug en tilt haar beide benen recht omhoog, waarna ze eveneens haar bekken optilt, zodat haar lichaam zich bijna oprolt tot een hoek van vijfenveertig graden. In deze niet al te natuurlijke houding blijft ze zo stil mogelijk naakt liggen op de zojuist beslapen boxspring.
‘Voor de zekerheid ga ik de zwaartekracht een beetje helpen, je weet maar nooit.’ Ook al nestelt zich misschien nog niks spannends in haar onderbuik, in haar hersenen ontwikkelt zich een complete baby in een hoger tempo dan haar lijf ooit zal aankunnen.
‘Nou, ik denk niet dat dat helpt’, zegt Bart nuchter, terwijl zijn hartslag van de marathonstand terugkeert naar een gemiddelde wandelpas. Hij ligt volkomen ontspannen naast haar en streelt haar wang. ‘Maar als jij denkt dat het helpt, dan moet je het vooral doen.’
Lotte glimlacht en kijkt trots naar Bart, haar stoere man, lekker gespierd met precies de juiste hoeveelheid borsthaar. Op dit moment is hij even helemaal van haar en hoeft ze hem met niemand te delen. Ze geniet van de vertrouwde geur van seks en voelt zich intens ontspannen na de ultieme ontlading van hun beide lichamen. Ook al is het nog maagdelijk vroeg in de ochtend, ze weet nu al dat dit het grootste geluksmoment van de dag is; op geen ander moment van de dag zal er een betere balans zijn tussen haar lichaam en geest. Niks doet er verder toe, alleen hun blote lijven. De wereld buitengesloten en eindeloos ver weg.
Deze ochtend heeft haar voldaanheid een extra dimensie.
‘Vind jij het anders voelen zonder voorbehoedsmiddelen?’ vraagt ze in de hoop dat ze haar opwindende emotie kan delen.
‘Ik voel me verzadigd, in de ruimste zin van het woord’, antwoordt Bart. ‘Behalve dat ik opeens naast een yogagoeroe lig, voel ik geen verschil. We hebben al in geen eeuwen condooms gebruikt en van de pil had ik geen last.’ Hij is nou eenmaal een praktische man.
‘Nee, ik bedoel eigenlijk dat ik nu zwanger zou kunnen zijn. Terwijl jij hier wat nonchalant ligt uit te puffen, gebeurt er in mij misschien wel een groot wonder. Het voelt echt anders, nu we zwanger willen worden.’
‘Seks is gewoon het lekkerste wat er is, ik voel alleen maar lust’, reageert hij overdreven eerlijk.
‘Toch raar eigenlijk’, mijmert ze onverstoord verder, ‘dat we misschien samen een kind krijgen en dat het zich voorlopig alleen in mij afspeelt. Vind je dat niet jammer? Ga je je niet buiten-gesloten voelen, of zo?’
‘Hahaha, dat zeg je nu. En als je moet bevallen, dan wil je opeens een vent zijn! Dan ga je me verrot schelden met die weeën; dat heb ik al een paar keer op de televisie gezien. Nee, ik zal me echt geen buitenstaander voelen. Ik denk dat de natuur dat prima heeft geregeld.’
Maar dan bedenkt hij zich. ‘Het nadeel voor de man is dat hij recht in zo’n bevalling moet kijken. Als vrouw hoef je tenminste niet naar je eigen uitgescheurde bloederige vertrekhal te kijken. Je zou er vliegangst aan overhouden.’
Lotte weigert zich uit haar droomveld te laten slaan. ‘Weet je dat ik nu al vlinders in mijn buik voel? Omdat dit de eerste keer is in mijn leven dat ik denk: ik zou nu zwanger kunnen zijn. Stel je voor, een ander leven in mijn lichaam. Twee hartslagen in mijn lijf.’
Ze staart naar het witte plafond dat ze als een filmdoek gebruikt om haar fantasieën op te projecteren. Een tandeloos baby’tje lacht naar haar. ×