Fragment

.../... De zon priemt net door enkele hoge cipressen op de achtergrond en vormt een stralenwaaier die me een bewonderende ‘wauw (!)’ doen uitroepen. Dit wordt een top foto!
Net wanneer ik wil afdrukken, beweegt er echter iets op het terras dat ik mee in beeld heb. Boven de balustrade, doemt plots een jonge vrouw op, die zich recht zet op haar ligzetel. Ik schrik van de verschijning, die me onmiddellijk aan Daenerys Targaryen uit ‘Game of Thrones’ laat denken. Volgens mij is ze het! Zelfde gebleekt lang wit haar, dat zijdelings over haar…’ slik(!)’… naakte borsten valt. Ik ben ook maar een man en van pure consternatie laat ik een diepe ‘wow (!)’ horen.
De draken koningin blijft me zonder verpinken aankijken en spreekt de historische woorden: ‘Ma…, er zit een geilaard mijn tetten te fotograferen’.
Zen-meester geeft me een por en fluistert: ‘Die spreekt Vlaams of wat? Toch geen Emilia Clarke als buurvrouw!’
Ik verstijf van de aanhoorde beschuldiging en met mijn smartphone nog steeds in de aanslag, komt een tweede halfnaakte dame op mijn beeldscherm in zicht. Beiden blijven me ogenschijnlijk onverstoord aankijken en ik weet niet waarom … wil ik ze wegflitsen (?) … maar ik druk af. In een paniek reflex wil ik het ongedaan maken en denk ‘delete’, maar druk op … de ‘burst’-knop.
-In dit geval zouden ze het ook met een ‘o’ mogen schrijven, maar nee, het is de fotografeerstand waar je de ontspanner als een machinegeweer een oneindige reeks beelden hoort schieten.-
Waarop opnieuw gereageerd wordt in onmiskenbaar Antwerps dialect: ’Godverdomme, Pappiiiiiie! Ge moet is* komen. Nu!’
‘Wat nu weer,’ hoor ik een mannenstem roepen. Een seconde later stapt een kalende man, met ontbloot bovenlijf op het terras.
‘Die hebben allemaal hun topje thuis gelaten,’ flitst er door mijn hoofd, want de kerel heeft ‘man-boobs’, bijna even groot als die van zijn dochter. Met dat verschil, dat hij wel een lopend reclamebord voor een Tattooshop lijkt. Ik sta met open mond het tafereel te bekijken en druk van de stress nogmaals op mijn touchscreen. Nog eens honderd beelden per seconde. Shit!
‘Pappi, zeg eens iets tegen die gast,’ hoor ik, terwijl ik me als een standbeeld gedraag. ‘Niet bewegen, dan zien ze jou misschien niet,’ fluistert Zen-meester me in.
‘Euh…bonjour…euh…ça va?’ begint de man in hakkelend school- Frans.
Ik staar nog steeds bewegingsloos naar mijn drie halfnaakte buren, terwijl ik me afvraag hoe ik in godsnaam uit deze situatie kom zonder gezichtsverlies. Letterlijk…want behalve de wat hangende borstspieren van de man, heeft die een karkas zoals ‘draken koningin’ haar Khal Drogo. Ik mag al blij zijn als ik straks enkel mijn gezicht verlies!
‘Kan die niet klappen*,’ hoor ik één van de twee vrouwen zeggen. Ja, praten gaat er niet veel gebeuren vrees ik, ‘klappen’ daarente-gen, kunnen er wel vallen.
‘Vous…photo…euh, femme et…g-dverdoemme*, hoe is dochter nu weer in’t Frans?’ komt er uit gevloekt.
Voor de een of andere reden hoor ik me: ‘Niepanjimaai Tovaritsj,’ terugroepen. Meer Russisch ken ik niet en waarom ik dit impulsief als reactie er uit braak, snap ik zelf ook niet. Misschien dat mijn Poetin-impressie hen zal afschrikken?
De drie bekijken mekaar en ik denk even dat ik me gered heb. Niet gerekend op de twee wervelwinden die plots al roepend op het terras komen lopen.
‘Papa, ik wil op het bovenste bed slapen!’
‘Nee, ikke!’
‘Ik ben de oudste! Jij valt uit uw bed als je vanboven ligt! Papa, zeg jij eens tegen die snotneus dat ik op het bovenste bed mag liggen! Ik wil niet dat die op mijn kop gaat plassen!’
‘Ik plas niet in mijn bed!’
Ik roep in stilte ‘Beam me up Scotty’, tegen mijn inwendige raadsman, maar daar kan je ook nooit op rekenen als je hem nodig hebt… Hier sta ik dus. Mijn drie buren staan, nog steeds met de borsten bloot, me ongegeneerd aan te kijken, maar ik voel me of ik in mijn blote kont op het podium van het Sportpaleis sta… voor dertigduizend man, mét een pluim in mijn gat. Een roze! ... ×