Fragment

Antonio opent de deur en laat een grote kerel binnen; zijn kisten dreunen door op de houten vloer. Hij is groot; heel groot, minstens twee meter en heeft enorme brede schouders, zijn haren zijn donkerbruin, bijna zwart en zijn ijsblauwe ogen, scannen de ruimte waarin ik zit.
Een grote glimlach verschijnt op het gezicht van Marcus. ‘Salva Milo, welkom terug,’ zegt hij tegen de man die hem tegemoet loopt. Salva Milo, mijn hart slaat een keer over en klopt daarna in mijn keel. Ik voel dat de ader op mijn slaap begint te kloppen. Ik zucht en kijk naar Inge, ze knikt alleen naar mij om zo mijn gevoel te bevestigen.
Ik bekijk Salva Milo nog een keer; wat heeft hij enorme handen; de hand van Marcus lijkt compleet te verdwijnen in zijn grote klauwen. Ik kijk naar Inge, haar blik is gericht op een knoest in het hout van de bar, de andere meiden staren wat voor zich uit. Het valt mij op dat geen van hen naar Salva Milo kijkt. Even kruisen onze blikken elkaar, ik blijf hem aankijken en probeer zijn blik te vangen, hij gaat helemaal op in het verhaal wat Marcus hem vertelt. Hij knikt en als hij nog eens de ruimte rondkijkt vang ik zijn blik, mijn ogen lijken te blijven hangen in zijn ijskoude, gevoelloze blik. Hij trekt een mondhoek omhoog en een paar tanden worden zichtbaar. Ik glimlach terug en kijk naar de andere kant van de bar.
‘Je moet niet zo naar hem kijken,’ sist Inge mij toe.
‘Waarom niet?’
‘Waarom niet? Als je zo blijft kijken zal hij je zeker uitkiezen. Wie kijkt naar Salva heeft hem in zijn macht en dat is iets wat hij niet kan hebben.’
‘Oh,’ fluister ik terug. Ik tart het lot en kijk naar Salva... ×