Fragment

De Belgische kolonie Congo werd op 30 juni 1960 onafhankelijk en daarna werd de macht toegekend aan stromannen die tot op heden een verkapt kolonialisme voerden om de westerse belangen in Afrika veilig te stellen en daarbij werden opstandelingen zoals Patrice Lumumba door het westen systematisch onschadelijk gemaakt. Maar Congo was niet de enige Afrikaanse kolonie die in 1960 de zogenaamde onafhankelijkheid verwierf en zo bijvoorbeeld veroverde op 3 augustus 1960 Niger de onafhankelijkheid van Frankrijk en op 17 augustus 1960 was het de beurt aan de Franse kolonie Gabon. Telkens kwamen daar dan stromannen aan het bewind die voor de ogen van de wereld de schijn hoog moesten houden dat het kolonialisme teneinde was terwijl de uitbuiting gewoon doorging onder een andere vlag.
België gelooft tegen binnen een zevental jaren het jubelpark te kunnen opfleuren om daar het tweehonderdjarige bestaan van het land te kunnen vieren - jawel, in het jubelpark, een van de megalomane bouwwerken van koning Leopold II, opgericht met het fortuin dat onder zijn alleenheerschappij verworven werd dankzij het bloed van naar schatting acht tot twaalf miljoen zwarte Congolezen - maar in zeven jaar tijd kan veel gebeuren. En zo is op 24 februari 2022 een van de belangrijkste BRICS-landen de sinds 1991 onafhankelijke democratie Oekraïne binnengevallen met als feitelijk gevolg een zich almaar uitbreidende oorlog tussen het rijke noorden - dat de Oekraïense democratie bijtreedt - en het arme zuiden - dat nu gesteund wordt door onder meer Rusland en China die de belangrijkste participanten zijn in de nieuwe alliantie van de zogenaamde de BRICS-landen.
De toegang tot de graanschuur van Europa werd versperd en ook de voorraden aan voor het westen noodzakelijke grondstoffen waaraan Afrika zo rijk is, dreigt buiten ons bereik te vallen nu, de ene na de andere, de Afrikaanse landen de westerse stromannen verjagen met het plegen van staatsgrepen, waarbij zij kennelijk geruggensteund worden door de genoemde BRICS-alliantie waartoe intussen nog meer landen zijn toegetreden. Het gaat daar tussen haakjes om een economische alliantie maar in de praktijk blijkt het verbond ook en vooral politiek en militair van aard te zijn omdat de band tussen economie en oorlog uiteraard onlosmakelijk is. Op 26 juli l.l. was er de staatsgreep in Niger en vandaag 30 augustus wordt de wereld geconfronteerd met een coup in Gabon.
De gang van zaken was te voorzien, vooral sinds de recente samenkomst in Sint-Petersburg, maar die historie wordt doodgezwegen zoals dat in tijden van oorlog de gewoonte is omdat nieuws dan meer dan ooit moet plaatsmaken voor propaganda en zo is het enige wat westerlingen nu dagdagelijks en willens nillens in de vroege ochtend - want op hun smartphone - te zien krijgen, “the last moments” van weer een of ander Russisch vliegtuig aan het front, waarmee onverdroten wordt gepoogd om de gemoederen op te hitsen en om de partijdigheid aan te wakkeren in de aanloop naar de fatale dag dat wij allen genadeloos naar het front zullen worden gestuurd om daar andermaal te gaan sneuvelen zoals dat in het verleden altijd al het geval is geweest. De tijd is rijp omdat, zoals de laatste getuigen (van W.O.II) vreesden, na hun dood de fatale vergetelheid onmiddellijk toeslaat. Niemand die het niet zelf meemaakte, weet wat oorlog inhoudt en het inlevingsvermogen dienaangaande van een ongeletterde en ik-zuchtige massa is vrijwel onbestaande.
Maar om mensen naar het front te krijgen is meer nodig dan het aanwakkeren van partijdigheid, supporterschap en ver te zoeken vaderlandsliefde omdat frontsoldaten tenslotte met hun leven moeten spelen: iets dat zwaarder dan het eigen leven weegt, moet in het spel worden naar binnen gesleept, iets dat verhindert dat wie geïnviteerd worden om te gaan vechten, 'neen' kunnen zeggen en dat vermag alleen de dreiging van de schande.
Nu ligt de geschiedenis van de wereldwijde pandemie nog vers in het geheugen en men zal zich herinneren hoe absurde maatregelen gehandhaafd werden met fikse boetes en gevangenisstraffen, met het systematisch en schaamteloos fnuiken van de vrijheid van meningsuiting en van beweging, en tenslotte middels het schandaliseren van wie geen gehoor bleken te hebben voor het panel van deskundigen waaronder wetenschappers, technocraten en politici die dagelijks en op een vast tijdstip op Tv het publiek aanmaanden om “alleen naar het officiële nieuws te luisteren”, een devies regelrecht uit de dystopische toekomstroman van George Orwell. Tussen haakjes geschiedde dit ondanks diepgaande onenigheid in medische middens zowel over diagnose als over behandeling van de kwaal waarmee het geneeskundige bedrijf zijn eigen krediet en ei-zo-na ook dat van de zogenaamde 'wetenschappen' tout court hebben verspeeld bij wie nog durven na te denken - een malaise die bovendien onomkeerbaar werd toen naderhand bleek dat zowat de helft van de Belgische huisartsen hadden overwogen om er de brui aan te geven. Maar om terug te keren naar het drukkingsmiddel - het wapen - van de schandalisering: men herinnere zich de woorden van de Franse president Macron die in de krant “Le Parisien” zegde vastbesloten te zijn de niet-gevaccineerden "tot op het einde te willen pesten" door "hen zoveel mogelijk de toegang tot activiteiten in het sociaal leven te beperken" en vervolgens het feit dat toen hij dat standpunt op een daaropvolgende persconferentie in het Elysée met klem herhaalde, de Europese commissievoorzitster er het zwijgen toe deed.
De schande weegt zwaarder dan ongeacht wat en het is dan ook het wapen bij uitstek om niet alleen druk uit te oefenen maar om tevens gedaan te krijgen wat onmogelijk lijkt. Die waarheid komt aan het licht in het werk van de Nederlandse socioloog Abram de Swaan over de genocide in Rwanda tussen Hutu's en Tutsi's, meer bepaald in zijn werk uit 2014, getiteld: Compartimenten van vernietiging; over genocidale regimes en hun daders. ×