niet beschikbaar
Het eerste wat ik mij herinner is de duisternis. Zwarter dan de diepste nacht, alles omvattender dan het licht wat tot dan toe mijn leven ongetwijfeld had gedomineerd. Alsof het heelal me tot zich had genomen. Zonder sterren, zonder manen, zonder zonnen. Ogen dicht, ogen open; het maakte geen verschil. Zonder enige bron van licht schenen mijn ogen niet te kunnen wennen aan de duisternis. Niet zoals wanneer je een donkere kamer binnenkomt, waarbij de contouren van de meubels zich na verloop van tijd aan het zicht onthullen.
Nee, zo was het niet. Het was leegte, totale leegte. En hoewel men van de leegte misschien niets dan serene rust zou verwachten, bleek echter niets minder waar. In die paar seconden dat ik dit alles over de duisternis waarnam ontstond geen rust. Geen kalmte die zich meester maakt van de ter dood veroordeelde. Niets anders kwam tot mij dan totale chaos.
×