Fragment
Fragment 1:
Er zijn plekken op onze aardbol waar fantasie en realiteit hand in hand gaan zoals dat in eeuwenoude sprookjes en fabels is beschreven. Het zijn vaak bijzondere verhalen die van generatie op generatie worden doorgegeven en daardoor niet vergeten raken en in onze herinnering gegraveerd blijven.
Nog niet zo lang geleden is er weer zo’n bijzonder oord gevonden. En helemaal niet zo ver van de plaats van waar je nu bent... Is dat niet ongelofelijk? Het is een gebied in de omgeving van Breda in de provincie Noord-Brabant, vlak bij de grens tussen Nederland en België.
Een fotograaf heeft daar ten tijde van de coronacrisis met zijn camera rondgelopen om foto’s van een koppel ooievaars te maken. Elke keer als hij ook maar zijn camera op een dier richtte gebeurde er iets raadselachtigs...
Op de een of andere manier kon hij dan verstaan wat de dieren tegen elkaar zeiden.
Maar dat is nog niet alles... Want als hij een foto had gemaakt kon hij ook nog eens met ze praten... En dat gebeurde alleen in de omgeving van Breda en nergens anders.
In dit boek, dat rijk is geïllustreerd met foto’s die de fotograaf tijdens zijn wandelingen maakte, word je deelgenoot van zijn persoonlijke belevenissen en ervaringen die hij had met de omgeving en haar bewoners...
Maak kennis met de dieren en wees welkom in de wondere wereld van het Markdal.
Een plek waar altijd van alles gebeurt!
Fragment 2:
Ik zag slechts de drie jongen. Geen spoor van Pa of Ma Ooievaar... Ze hadden mij nog niet ontwaard en ik hoorde ze tegen elkaar praten:
- ‘Ik hoop dat die ouwe snel terugkomt. Ik sterf bijna van de honger.’
- ‘Anders ik wel’ zei een ander.
- ‘Ja en mama is ook al uren weg. Die ging baby’s wegbrengen had ze gezegd.
- ‘Maar dat hoeft toch niet zooooo lang te duren’ zei de derde geërgerd.
Één van de jonge ooievaars draaide zich om en keek mij recht aan.
- ‘Hee jongens... Kijk eens... Daar heb je die Kale weer!’
- ‘Oh! Kijk maar niet.’ zei de jonge ooievaar en prompt draaide hij zich weer terug om. Samen met zijn broers hielden ze allen hun rug naar mij toe. Ik hoorde eentje zeggen:
- ‘Die Kale heeft schokkende foto’s, waarop te zien is hoe we onze behoefte doen, op FaceBook gezet.’
- ‘Hij heeft wel lef! Die Kale!’ hoorde ik de middelste van het drietal fluisteren.
- ‘We blijven nu gewoon zo zitten en zeggen voorlopig niks tegen hem. Dat zal hem wel leren om zomaar foto’s in de publiciteit te brengen. Wat een eikel!’
Ik hoorde ze zachtjes grinniken. Zo jong nog en vol met kattenkwaad.
×
Thuiswinkel Waarborg