Fragment

De verpleegsters van het algemene ziekenhuis hadden allemaal een zwak voor Bryan. We wisten dat ze ontzettend goed voor hem zorgden wanneer wij even naar huis gingen om tussen de middag tijd met Sidney door te brengen. Na het eten brachten we haar weer naar school en gingen wij weer naar het ziekenhuis.
We liepen door de gang naar zijn kamertje, maar toen we de deur opentrokken, was Bryan spoorloos verdwenen. Verbaasd keken we naar het kamernummer. We stonden wel bij de juiste kamer. Hij was alweer aan de beterende hand en we maakten ons daarom geen zorgen. Misschien was hij naar een andere kamer gebracht. Toen we bij de zusterpost aankwamen om te vragen waar Bryan was, barstten we in lachen uit. Daar zat ons ventje, met een viertal verpleegsters om zich heen, te glimlachen.
‘Aha, hier ben je. We waren je al kwijt, jochie.’ Hij sloeg zijn hoofd achterover, zwaaide zijn armen ongecontroleerd in de lucht en knorde van plezier.
‘Hij keek me zo verleidelijk aan toen ik bij hem ging kijken. Ik kon hem daar niet alleen achterlaten. Hij heeft het goed naar zijn zin bij ons, hè Bryan?’ De verpleegster keek hem met glinsterende ogen van plezier aan, net als de andere verpleegsters in de kamer.
Bryan kreeg het ook altijd voor elkaar. Hij hoefde iemand maar lief aan te kijken en ze smolten voor hem. Of hij dat zelf ook in de gaten had, weten we niet zeker, maar hij maakte er in elk geval wel dankbaar gebruik van.

Zeven dagen nadat de neussonde was verwijderd, werd er een nieuwe neussonde ingebracht. Dit was net als de vorige keer een verschrikking voor hem.
Omdat hij zijn slikreflex niet mocht verliezen, moesten we hem nog wel eten via de mond aanbieden. Het hoefde niet veel te zijn, de sondevoeding bevatte voldoende calorieën.
We hadden er eigenlijk weinig goede hoop in. Waarom zou het deze keer wel goed gaan? En als het niet goed ging, hoe moesten we dan verder? Maar wonder boven wonder ging het uitstekend. Bryan spuugde niet meer en zijn gewicht nam langzaam toe. We waren dolgelukkig. Hij kreeg meer kleur op zijn gezicht en begon weer vaker te lachen. ×