Fragment
Ik keek lichtjes bezorgd naar Aton, hij werd dronken. Dus wisselde ik zoals zo vaak stiekem zijn wijn met water. Ik denk wel dat hij wist dat ik dat soms deed, maar hij had er nog nooit iets over gezegd. We zaten in ons vaste café. Maar ik was er niet echt met mijn gedachten bij. Volgende week was het Aton zijn 16de verjaardag en ik wist nog steeds niet wat ik hem moest geven. Ook verwachte ik een belangrijke brief, van een paar scholen waarvoor ik me had ingeschreven. Ik had een hoop brieven geschreven en gevraagd om een studiebeurs in een hoop landen. Het maakte me eerlijk gezegd niet uit welk land, als ik hier maar weg kon. Op dat vlak voelde ik me nog steeds wat schuldig. Ik had het plan jaren geleden al bedacht en begin dit jaar, was ik begonnen met de uitvoering ervan. Ergens dit jaar in de zomer werd ik zelf 16. En als alles volgens plan liep, verliet ik deze zomer mijn geboorteland en dan kon ik eindelijk in een ander land opnieuw beginnen. Alleen als je het land verliet, kon je nooit meer terugkomen. En hoewel ik het geld had om te vertrekken en de eerste maand te overleven, toch had ik de toestemming van de koning nodig, vooral omdat ik wist dat ooit zou moeten terugkeren. Al was het maar om mijn moeder te begraven.
×