Fragment

Uit hoofdstuk 3 - INTERCEPT
Ze hadden zich maar net vastgegespt of ze zaten al op tweehonderdtachtig kilometer hoogte. Een paar minuten later was de aarde nog maar een kleine blauwe cirkel onder hun voeten. Veel kleiner dan een volle maan. Drie kwartier later waren ze Mars gepasseerd. Ze waren nu met nog hogere snelheid onderweg in de planetoïden gordel. Thomas begon zich nu te realiseren hoe extreem het was.
“Richting Jupiter. Weet je wel hoe ver dat is? Jupiter is vier keer verder van de aarde dan de zon. Om daar met een satelliet te komen duurt jaren.”
Er verscheen een nieuw bericht.
Uit berekeningen blijkt dat SMGC378c met hoge snelheid richting de planetoïdengordel is gezonden. Een contactlanding op Mars is gemist en de baan is in de richting van de maan Thebe. Uit baanberekening blijkt dat naderen van Jupiter alsnog een mogelijkheid is. Een fatale contactlanding is niet uit te sluiten. De invloed van het planetair gravitatieveld is kritiek.

Thomas schrok. Een fatale contactlanding. Hij wist het eigenlijk wel. Hij probeerde het te vergeten, maar hij kende het gevaar. Thuis wist hij het zeker. Vanachter zijn computer, of zijn tablet. Daar was Jupiter heel erg ver weg. Maar als je er zelf naar toe ging, dan was alles anders. Het ging dan niet meer om getallen of mooie plaatjes van de reuzenplaneet. Jupiter was van een ander formaat. Het was geen gewone planeet. Hij bestond vooral uit gas, maar het grootste deel van het gas op Jupiter had zo’n grote dichtheid, dat het veel zwaarder was dan het zwaarste rotsblok op aarde. De druk in het gas was zo hoog, dat een zwaar gepantserde tank daarin werd verpletterd. Sneller dan op de oceaanbodem op aarde, op plaatsen waar de oceaan kilometers diep is. Daar gingen zij nu naar toe. Naar de gevaarlijkste planeet van het zonnestelsel.
Jupiter had het leven op aarde tientallen miljoenen jaren beschermd. Bijna alle meteoroïden trok Jupiter naar zich toe. Die zouden anders de aarde kunnen verpletteren. Maar om naar Jupiter toe te gaan en er dichtbij te willen komen was erg gevaarlijk. De Probe zou wel bescherming bieden, maar de zwaartekracht van Jupiter was zo groot dat objecten die daar in de buurt kwamen, aan stukken werden gescheurd. Met de satelliet zou dat gemakkelijk kunnen gebeuren. Misschien had de moeder van Marion wel om die reden de satellietbaan zo geprogrammeerd. Of laten programmeren.
“De derde satelliet gaat naar een maan van Jupiter, Senne. Jupiter is gevaarlijk. Dat gravitatieveld dat Dezen noemde, dat is de zwaartekracht van Jupiter. Thebe is een van de manen. Daar ging de satelliet dus naar toe. De negende Probe is daar uitgefaseerd. Dat weet jij ook.”
Ze hadden het wel eerder gehoord, maar waren het al half vergeten. Het was heel vreemd. Probes beschikten over supertechnologie. Maar één was toch uitgeschakeld. Dat was toch onmogelijk?
Hoe kon dat eigenlijk gebeuren?”

“Een defecte LPR heeft Probe negen onvolledige informatie gezonden. De daalhoek is daardoor niet goed berekend. Die was te steil. Op achtduizend kilometer diepte is hij bij vierduizend graden in drie minuten verdampt. Dat is een detail, want de Probe was toen al verpletterd door de druk van een half miljoen atmosfeer. Die informatie is naar alle Probes gezonden.”
Senne’s gezicht was bleek. Verdampt? Verpletterd? Kon een Probe verdampen? Was Jupiter zo gevaarlijk? Hij twijfelde nu aan alles. Misschien moesten ze het wel opgeven. Ze moesten gewoon terug naar huis. Ze moesten de satelliet vergeten.
“Kunnen we de satelliet nog veilig ophalen, Dezen?”
Er kwam geen antwoord. Het beeld boven hen was in korte tijd veranderd. Ze voelden dat ze naar voren en omlaag werden gedrukt, alsof de snelheid van de Probe nog hoger werd dan die al was. Onder hun voeten zagen ze de enorme gekleurde banden van de gasplaneet. De zwaartekracht liet zich steeds meer gelden.
Thomas keek strak naar het scherm en veegde zweet van zijn voorhoofd en uit zijn ogen. Senne probeerde zich te ontspannen maar zag erg bleek.
“Is onze afstand nog voldoende, Dezen?”
Het was een onduidelijke vraag. Wat hij bedoelde, was de afstand tot deze godenplaneet, die misschien het monster was dat alles kon vernietigen, ook de Probe.

“De afstand tot de planeet Jupiter is binnen tien minuten kritisch”
Het was of een donderslag in hun gezicht terecht kwam. Het klonk des te dreigender omdat de betekenis onduidelijk was. Als het kritisch zou worden, wat was dan het gevaar?
“Kunnen wij hier nog steeds ontsnappen, Dezen?”
Het antwoord stelde hen niet gerust. ×