Fragment
Toen keek hij op….. En op hetzelfde moment was zij daar……. Glen Cottage….eens de fiere, robuuste boerderij van zijn voorouders……..
Tot diep in zijn ziel was hij geraakt. De grote, oude boerderij reikte, in al haar vervallen staat, naar hem uit; haar openstaande ramen en luiken, met eronder bakken met bloeiende geraniums, haar scheefgezakte stallen, waarvan de muren waren bekleed met woekerend, maar fris groen klimop, kleurige stokrozen zich staande houdend tegen de oude muren, haar dierrijke erf met zijn kippen en poezen omgeven door in het wild bloeiende veldbloemen en de oude kastanjeboom met zijn rondom getimmerde oude bankje, de openstaande deuren van de bijgebouwen…. Met haar laatste restje waardigheid hield ze zich staande…..
Hij voelde hoe emoties als vreugde en dankbaarheid om het weerzien, zich afwisselden met verdriet en verbijstering over haar verval. Hij voelde alsof ze naar hem uitreikte, in haar allerlaatste roep om hulp….. Glen Cottage, meer dan een eeuw had zij haar bewoners een warm, veilig en liefdevol nest geboden. Binnen haar muren hadden vreugde en tragedies zich voltrokken, gelijk aan het leven. Altijd was zij daar geweest voor de generaties die er opgegroeid waren. Maar nu was ze op……ze had gegeven, nooit genomen. Ze had gewacht…..en gehoopt….
En hij voelde het………
"Glen Cottage…", fluisterde hij zacht voor zich heen "…ik ben weer thuis…!"
×