Fragment

Meestal bleef Adam niet zo lang stilstaan bij een ruzie. Hij vergat ze, loste ze op in de kroeg, of hij kwam degene met wie hij bonje had eenvoudigweg niet meer tegen.
Deze keer was het anders. Het maakte hem kwader dan toen hij die middag tegen Beate was uitgevallen. De lege muren van het huis veroordeelden hem en de stilte dwong hem tot meer nadenken dan hem lief was.
Adam richtte zijn aandacht volledig op het maken van een opzet voor zijn nieuwe verhaal, maar het leidde alleen maar tot meer frustratie. Hij typte en wiste tot hij het uiteindelijk opgaf en zijn laptop dichtklapte. Na een koude douche – de waakvlam van de geiser kreeg hij maar niet aan – schoot hij in zijn pyjamabroek. Op weg naar zijn veldbed viel zijn oog op de langgerekte, donkergrijze vlekken die vanaf de plinten omhoogtrokken.
Schimmel.
Met een ruk trok hij zijn stretcher bij de muur vandaan naar het midden van de kamer. De schimmelplekken waren er die morgen, in het volle daglicht, niet geweest, dat wist Adam zeker.
Met een raar gevoel kroop hij die avond in zijn slaapzak.

Na wederom een slechte nacht vertrok hij de volgende morgen naar het gemeentehuis in Lakmanen en zat anderhalf uur later opnieuw in de bus, dit keer met een aanzienlijk verbeterd humeur. Weliswaar was er een smoesje voor nodig geweest, maar zijn uitstapje had vruchten afgeworpen. In zijn hand hield hij de adresgegevens van de voormalige bewoners van nummer 46. De heer en mevrouw Hoff waren allebei nog in leven en woonden in een verzorgingstehuis in de stad.
Hij bekeek het briefje alsof het om een bankbiljet ging. Eindelijk! Eindelijk had hij een bron te pakken die Derk en Celia persoonlijk had gekend. Al zou het wel wat planning vergen om bij het hoogbejaarde echtpaar langs te gaan, want het verzorgingstehuis was niet bepaald naast de deur.
Na aankomst voelde Adam zijn enthousiasme snel wegebben toen hij een welbekende bestelwagen voor het duinhuis geparkeerd zag staan. Hij wist dat hij wat goed te maken had. Het contrasteerde pijnlijk met het opgewekte gevoel dat de ontdekking van het echtpaar Hoff hem had opgeleverd. Adam oefende zijn beginzinnen op weg naar het huis. Hij had slechts een paar meter te gaan toen de auto werd gestart en vervolgens van hem wegreed. Er was niemand ingestapt. Ze moest gewacht hebben tot hij vlakbij was.
Bij de voordeur had ze iets neergezet. Een witte, platte doos en een pakje thee. Adam las de handgeschreven, blauwe letters op de doos: Ik zag dat je vandaag jarig was. Gefeliciteerd en geniet ervan. Beate.
Dat zou hij niet meer doen: zijn verjaardag vieren. Vorig jaar had hij zijn vrienden nog uitgenodigd voor een feestje in de kroeg, zoals hij altijd deed. Maar niemand was die avond komen opdagen. De regeltjes tekst op de doos brachten de nare herinnering bij hem naar boven. Voor Adam geen vrienden meer en hetzelfde gold voor verjaardagsfeestjes.
Maar hoe wist dat betwetertje van de supermarkt dat hij vandaag jarig was?
Hij kreunde en sloot zijn ogen. Natuurlijk. Beate had uitgebreid zijn ID-kaart bekeken.
De bestelwagen was nu ter hoogte van de camping. Adam keek hem na, raapte de doos van de grond en opende de voordeur. Aardig van haar, dat moest hij toegeven. Met een verlegen grijns op zijn gezicht stapte hij naar binnen.
Vond hij het nou jammer dat ze was weggereden?
In de keuken kookte hij water in de steelpan en sneed hij een groot stuk af van het slagroomtaartje. Bij gebrek aan champagne bracht hij in de serre met zijn mok thee een toast uit op zichzelf.
‘Proost, jongen,’ zei hij op de gemoedelijke toon van zijn oom. ‘Daar zit je dan, helemaal op je plek maar moederziel alleen.’
De stilte in de woonkamer viel hem bij.
Na een paar minuten zocht hij op zijn mobiel de bestelpagina van de supermarkt in Stilmond op en bestelde artikelen die hij niet nodig had. Het regelen van een afspraak met meneer en mevrouw Hoff was het volgende wat hem te doen stond. ×