Fragment
‘McCullerne, ik ga je nu een groot geheim onthullen, dat ik voorlopig alleen met jou deel. Ik kan je, strikt vertrouwelijk, mijn historische beslissing meedelen. Ik speelde al langer met het idee, maar nu is mijn beslissing definitief.’
Hij kijkt me nu met grote ogen vragend aan: Wat kan dat grote nieuws dan wel zijn? Hoe kan ik dat nog niet eerder hebben vernomen? Ik heb zo veel informanten, wat is er aan mijn aandacht ontsnapt? Waarschijnlijk denkt hij, dat ik mijn pausschap zal opgeven, omdat mijn opdracht mij te zwaar is; maar hij spreekt die vragen niet uit. Ik pauzeer even, waarmee ik de spanning opvoer.
‘Ik heb lang om de drol heen lopen draaien, maar uiteindelijk’... debiteer ik ons vaste onsmakelijke studentikoze grapje, waarmee we altijd een nieuwe gedachte of plan introduceerden op de sociëteit. McCullerne kent als reünist dit grapje al jaren, maar moet er ook dit keer weer om glimlachen, want ook deze kwinkslag komt op dit moment voor hem onverwacht.
Mijn opmerking maakt hem wel razend nieuwsgierig, zie ik aan zijn zich vergrotende pupillen. Omdat hij als diplomaat nooit méér zegt dan nodig is als reactie, ben ik aangewezen op het waarnemen en herkennen van dit soort non-verbale reacties van hem.
Mijn boodschap zal hem ten zeerste verrassen; die verwacht hij zeker niet...
×