Fragment

Margje bleef lang in de bibliotheek zitten nadenken.
Zo lang dat Raaf terugkwam om haar te zoeken. Het was ondertussen donker geworden en zonder dat zij het zag, bewoog hij zijn hand en stak zo de kaarsen aan die er stonden.
"Margje?"
Ze schrok, toen hij haar naam zei en keek naar hem op. Haar blik gleed vragend over hem heen. Ze bekeek hem van top tot teen, alsof ze hem voor het eerst zag.
"Een heks?" vroeg ze.
Raaf lachte opgelucht, haar blik had hem even bezorgd gemaakt.
Hij knikte zo'n beetje en ging naast haar zitten. Hij pakte haar hand.
"Meer een magiër," bromde hij vriendelijk.
"Geen gegoochel, maar echte magie?"
Hij hoorde het ongeloof in haar stem en grijnsde.
"Ja dat kan ik niet ontkennen."
"Dat bestaat toch niet?" Margje probeerde duidelijk te begrijpen wat haar was verteld.
Hij zag hoe ze er mee worstelde en dat deed hem meer dan hij had gedacht. Hij begreep dat het heel veel was, om te begrijpen..
" Er zijn vele vormen van magie. Liefde is er ook een vorm van," begon hij.
Ze keek hem aan met een frons tussen haar wenkrauwen.
Maar hij ging onverstoorbaar door.
"Liefde tussen twee personen is niet tastbaar, toch gelooft iedereen er in, als twee, voorheen vreemde mensen, een diepe connectie krijgen."
Hij keek haar aan.
"Soms, voor dat het onweer losbarst, kun je de elektriciteit in de lucht voelen. Het geeft dan hoofdpijn, door dat de energie opbouwt en dan komt het tot ontlading, als het uiteindelijk losbarst."
Weer knikte ze.
"Ooit gezien dat een Deense Dog zijn staart tussen de benen deed, omdat de energie van een kleine hond bedreigend voor hem was? Gebeurd zonder woorden, zonder geluid? Alleen door de verschuiving van onzichtbare energie."
Ze knikte en glimlachte.
"Zo is magie ook. Onzichtbaar, aanwezig en voor sommigen te gebruiken. Het is een vorm van energie, die je ook niet kan zien of aanraken," legde hij verder uit.
"Nou ja dat laatste is niet helemaal waar," verbeterde hij zichzelf, "je kan behoorlijk geraakt worden door magie. Letterlijk en figuurlijk."
Margje lachte om die beeldspraak.
Hij kon voelen hoe ze zich weer ontspande, door dat hij zich op haar afstemde
"Dat is het langste verhaal, wat je ooit achter elkaar hebt verteld," zei Margje en het klonk een beetje plagend.
Raaf grijnsde schuldbewust. "Ik kan het wel, maar het moet wel reden hebben."
Ze keek naar haar hand in die van hem en toen in zijn ogen.
"Bedankt Raaf."
Hij knikte en liet haar los, stond op en drukte even een vluchtige kus op haar hoofd, voordat hij wegliep. ×