Fragment

Het is vroeg in de ochtend. De wolken zijn grijs. In de nacht is een dik pak sneeuw gevallen. De takken van de bomen zuchten onder de zware last van de verse sneeuw. In het kleine dorp zijn de boeren wakker en melken de koeien. Alex slaapt nog, maar Thomas is wakker. Hij staart naar het plafond. Niet te veel bewegen, anders valt hij uit het bed. Het bed wordt te klein voor de twee grote jongens en hun zus. Tussen de jongens in ligt hun jongere zusje Hasse. Sinds zij de kist met de glazen bol, opa’s toverstaf en de kruidenpotjes van haar moeder heeft gevonden, wil zij niets liever dan heks worden. Ariël heeft haar de nieuwste toverstaf gegeven. Hasse bewaakt de staf met haar leven. Hun zusje lijkt in alles op haar moeder. Zij heeft lang blond haar en blauwe ogen. Ze draagt haar lange haar in een vlecht op haar rug. Als zij samen met haar moeder naar de markt in Waalburg gaat, dan hebben ze altijd een donkere hoofddoek om, precies geknoopt zoals alle boerinnen doen. Het leven in het dorp is zwaar voor Hasse. De boeren begrijpen weinig van de jonge boerin met heksenkrachten en vinden haar stiekem wel een beetje eng. Net als haar moeder. De jongens hebben vaak op het schoolplein voor hun zusje gevochten.
Hasse komt voorzichtig overeind in bed en leunt met haar rug tegen de koude muur. Ze rilt van de kou en trekt de deken dichter naar zich toe. Ze kan niet meer slapen en is klaarwakker.
‘Thomas, ben je wakker?’
‘Ja, ik lig al een tijdje wakker. Wat is er?’
‘Nou… ik dacht… jullie moeten vandaag naar oma gaan,’ zegt Hasse opgewonden. Ze maakt Alex wakker met haar gedraai in bed.
‘Wat dacht je dan, Hasse. Tuurlijk gaan wij naar oma,’ lacht de tweeling.
‘Lachen jullie maar. Mamma gaat verder achteruit. Ze is niet meer zoals vroeger,’ huilt Hasse nu. ‘De ziekte teert haar lichaam uit. De medicijnen van de apotheker uit het dorp helpen geen zier. Hij weet niets van de magische kruiden en weet niet wat ze écht nodig heeft. Jullie zien het toch ook?’
‘Tuurlijk, Hasse,’ zegt Thomas. ‘Je weet toch dat we weg willen. Alleen, pap wil niet dat we gaan. Hij vindt de tocht te gevaarlijk. Yanek en zijn Grote Oorlog.’
‘Huh, De Grote Oorlog,’ moppert Hasse. ‘Pap is een bangerik. Yanek heeft ons toch niet de oorlog verklaard!’
‘Ze heeft gelijk, hè,’ lispelt Alex, ‘dat weten wij ook.’
Thomas knikt en antwoordt: ‘Er moet iets gebeuren. Het gaat gewoon niet goed met mamma. Dat zie je zo. Die ziekte put haar uit. Dan nog dat gehoest en die smerige slijm in haar keel. Alleen oma kan mamma met het levenselixer helpen.’
‘Pap moet vandaag zijn toestemming geven. En als hij het niet doet, dan gaan we toch!’ roept Alex vastberaden.
‘Ik heb zin in een avontuur. We wachten niet meer op hem. We vertrekken vandaag,’ zegt Thomas. Plotseling wordt hij duizelig in zijn hoofd. Zijn ogen beginnen te draaien. Zijn benen trillen hevig onder de deken. Hij krijgt het heet. Thomas probeert het visioen te onderdrukken. Het is net een boze droom. De Grote Oorlog trekt aan zijn derde oog voorbij: Yanek in gevecht met de elfenkoning Toran, en een heuvel met allemaal kinderen die Thomas niet kent. Hij ziet zichzelf en zijn broer met een perkament in hun handen. Hasse prevelt een spreuk om het visioen op te lossen, maar zij faalt. De visioenen blijven zijn derde oog binnendringen; Thomas moet ze zien. Het beeld voor zijn ogen lost eindelijk op. Thomas gloeit na van de hitte en tranen van frustratie rollen over zijn wangen. Woest slaat hij met zijn vuisten op het bed en ademt een paar keer diep in en uit.
‘Dat was er weer een. Verdikkeme! Zag jij ook iets?’ vraagt Thomas ongeduldig aan Hasse.
‘Nee, ik zie jouw visioenen niet. Sorry. Het lukt me ook niet om je te helpen. Die tegenspreuk is best moeilijk.’
‘Geeft niet. Het gaat wel weer.’
Thomas kijkt met een scheef oog naar zijn broer. Alex voelt zich altijd een beetje buitengesloten, wanneer zijn broer een visioen heeft gezien. Hij kan niet toveren en wil er ook helemaal niets mee. Wat hij wel wil, weet hij nog niet echt. Hij twijfelt. Misschien gaat hij wel naar de Reuzenhandelschool in Ardennerland, in het najaar. Maar de ziekte van zijn moeder en de dreigende Grote Oorlog zetten alles op zijn kop. Zijn hele toekomstplan is onzeker. Soms maakt het Alex bang. Hij stapt uit bed, loopt naar het raam en schuift de gordijnen opzij.
‘Het heeft behoorlijk gesneeuwd vannacht. De rechtstreekse weg naar Waalburg en Benedenwater is vast geblokkeerd,’ zegt hij.
‘Alex,’ probeert Thomas, ‘in dat visioen hè, zag ik ons weer samen, op die heuvel.’
‘Je en? Wat moeten we daarmee? Je hebt gewoon nachtmerries. Dat is alles.’
‘Maar jij kent toch ook de legende van het moeras?’
‘Dat is een mooi sprookje over een elf en een reus die verliefd worden. Meer is het niet. Je haalt je van alles in je hoofd.’
‘Ik denk dat er meer achter zit. Waarom hangt mamma anders die dromenvangers boven ons bed? Waarom zie ik ons dan in die visioenen? Doet het je dan helemaal niks?’
‘Natuurlijk doet het me wat. Ik zie toch wat er met je gebeurt. Maar ik kan niks met zo’n visioen. Het is mij een raadsel waarom jij het ziet. En dat het iets met Yanek te maken heeft, dat weet ik ook wel. Volgens mij wil pap ons daarom niet laten gaan. Alleen maar vanwege die stomme visioenen en die oorlog. Daarom moet je er zo weinig mogelijk over praten, anders mogen we helemaal niet weg!’
‘Nou, dat maakt volgens mij geen bal uit, of ik er nu over praat of niet,’ moppert Thomas. ‘Mam hangt die dingen toch wel op. Zit je dan niet met de vraag, waarom wij?’
Alex haalt onverschillig zijn schouders op.
‘Ik zie het visioen niet. Wat ik wel weet, is dat mamma doodziek is en een levenselixer nodig heeft. En daarom wil ik weg hier, wat pap ook gaat zeggen.’
‘Ik weet het. Alleen, ik weet dat je er niks mee te maken wilt hebben.’
‘Zeg het nou maar gewoon,’ zucht Alex. Thomas glimlacht dankbaar naar zijn broer. Hoewel ze allebei anders denken over de voorspellingen, steunt Alex hem wel altijd.
‘Nou ja, ik snap niet waarom mamma er met geen woord met mij over praat. Ze geeft gewoon geen antwoord op mijn vragen! Waarom dan niet?’
Een enorme woede borrelt op in de buik van Thomas. Er komt een wilde blik in zijn ogen. Diep vanbinnen ervaart Alex de woede ook, maar hij stopt alles diep weg, in een donker hoekje van zijn hart. Wat een gezeur ook elke keer, denkt hij, maar dat zegt hij niet. Niet weer ruzie over die voorspelling.
‘Ik weet niet waarom mamma niks zegt. Als het echt iets zou betekenen, zou mam het je dan niet gewoon vertellen?’
‘Misschien heb je gelijk, Alex. Misschien moet ik er maar niet meer aan denken.’
‘Kom, we gaan onze spullen pakken,’ zegt Alex vastbesloten.
Hij trekt zijn broer mee naar de deur van hun kamer. Thomas laat zich meetrekken en kijkt nog een keer om naar zijn zusje. Ze kijken elkaar veelbetekenend aan. Hasse heeft vaak aan haar moeder gevraagd waarom Thomas de voorspelling ziet, maar Ariël zegt helemaal niets. Zelfs niet tegen haar. Misschien heeft Alex wel gelijk en is alles maar een sprookje. ×