Fragment
Er viel een grote stilte over de menigte. Zelfs de honden stopten met janken; je kon een speld horen vallen. Beide mannen stonden op, hun handen gestoken in de witte handschoenen. Zij liepen naar elkaar toe en schudden elkaar de hand: Montgomery ernstig, Craggs met een glimlach. Ze namen de gevechtshouding aan. De menigte slaakte een lange zucht uit duizend opgewonden kelen. De scheidsrechter zette zijn stoel op de achterpoten en keek kritisch van de een naar de ander.
Het was kracht tegen beweeglijkheid, dat werd al in de eerste ronde duidelijk. De meester stond koelbloedig op zijn k-been. Hij leek op een stevig voetstuk te staan; je kon je niet voorstellen dat je hem tegen het canvas kon slaan. En hij draaide met veel souplesse en snelheid op dat been; maar zijn aanval en verdediging waren log. Zijn gestel was echter zoveel breder dan dat van de student en zijn donkere massieve gezicht zag er zo vastbesloten uit, dat de Wilson-supporters hun moed verloren. Maar er was één persoon die de moed nog wel bezat: Robert Montgomery.
×