niet beschikbaar
Buren
Eindelijk was het huis van Lubbert-Jitske verkocht. Het was
een heet hangijzer geweest. De kinderen konden niet goed
met elkaar overweg. Zodoende had het huis jaren leeg gestaan.
Maar toen het bordje met 'te koop' eenmaal aan de
weg stond, stond er binnen een week al 'verkocht' op.
Buurvrouw was benieuwd wie de bewoner van het
oude woudboerderijtje zou worden. Het was een mooi huisje.
Lubbert had het altijd goed onderhouden. Jitske had
groene vingers. De bloemen- en de groentetuin zagen er altijd
uit om door een ringetje te halen.
Jammer genoeg waren ze kort achter elkaar gestorven.
Na enige tijd zag buurvrouw een verhuiswagen voorrijden.
Weken waren er mensen in de weer om de boel voor
elkaar te krijgen. Er werd geklust aan alle kanten.
Zelfs Gardenier, een befaamd tuinarchitectenbureau kwam
voorrijden. Dagen lang werd het erf op de schop genomen.
“Jitske moest eens weten,” dacht buurvrouw.
Na enkele maanden leek het huisje bewoond. Zo nu
en dan zag buurvrouw er een man op het erf rondscharrelen.
Een heel enkele keer een jonge meid. Een wat jongensachtig
type. “Dat moest de dochter zijn,” meende buurvrouw.
Wat buurvrouw stoorde, was dat de mensen zich niet behoorlijk
kwamen voorstellen. Dat was toch wel de gewoonte
hier.
Buurvrouw zelf woonde ook in een boerderijtje.
Mooie tuin en moestuin, kippetjes, schaapjes en een paar
varkens voor de slacht. Buurvrouw was vooral goed in het
fokken van kippetjes.