Fragment

Ooit moeten de zeven huizen van de Havendwars­straat, de oneven nummers van drie tot en met vijf­tien, zijn los­ge­raakt in een of ander ste­den­bouw­­kun­dig plan. Misschien heeft een van de bewoners – dat moet dan wel Hans, van num­mer drie, geweest zijn – een protest aangetekend tegen sa­nering, en is de aanvraag nog niet in behandeling ge­no­men. Of wel­licht heeft hij de gemeente er zelfs van kunnen over­­tuigen dat de ogenschijnlijk bouwvallige rij een mo­nu­men­tale waarde heeft, vanwege de unieke details in de ge­vels. Inmiddels is de hele wijk gesloopt, maar een meter of twin­tig voor deze zeven zijn de bouw­machines ge­stopt. Als een losgezongen eiland schurken de scheve muren ar­moe­dig en net allemaal een beetje anders tegen elkaar aan. De stoep en een deel van de straat zijn er nog. Het ene eind is ver­­bon­den met de smalle hoofdweg die onder de spoortun­nel door naar het centrum leidt. Het andere loopt dood, komt nu uit op een braakliggend terrein, dat half af­ge­schermd is met hekken, waarvan er een paar al minstens een maand plat op de grond liggen. Aan de rand zijn ze be­gonnen met nieuwbouw. De hele dag door klinken hei­machines. Pas aan het eind van de middag, als het dreunen stopt, voel je tegelijk met de bevrijding een vermoeidheid over je heen komen.



Het zevende huis, dat net als het eerste aan één kant los­staat, is scheefgezakt. Als je vanaf de buitenkant naar het pand kijkt, kun je raden wat er gebeurt als je op zolder een knik­ker op de grond loslaat. Het maakt overigens niet uit wat er dan gebeurt. Geen van de huidige bewoners van de Ha­vendwarsstraat knikkert nog. Wat wel uitmaakt, is dat de wind vrij spel heeft op de hoek, en de kou niet meer uit het huis vertrekken wil.



In het zevende huis woont Lott



en



als je de moeder van een dood kind nog steeds een moeder kunt noemen, is Lott



nog steeds een moeder. ×