Fragment

‘Mevrouw Demper is vannacht overleden. Zaterdag zal ze worden begraven.’ Mijn moeder deed deze mededeling alsof het zonneklaar was dat mevrouw Demper alleen dankzij háár begraven kon worden. Mijn moeder was, behalve aan Tia Maria’s en Mantano’s, verslaafd aan dode mensen. Mijn moeder was, zoals we dat vandaag de dag zouden noemen, een ‘mensenmens’. Tot een aantal jaar geleden liep mijn moeder enkel als ‘publiek’ het eelt op haar voeten naar avondwakes, uitvaartdiensten en condoleances. De begraafplaatsen en crematoria in onze provincie die mijn moeder niet betreden heeft zijn dan ook op de vingers van één hand te tellen. Waar het op begrafenissen en ceremoniële lijkverbrandingen aankwam, was mijn moeder een ware connaisseur! Maar sinds het overlijden van de voorzitter van ‘De Wagenspelers’, dé amateurtoneelvereniging bij ons uit het dorp waarvan mijn moeder de vaste grimeuze was (vergoeding: twee flessen Tia Maria en een slof Mantano), werd haar uitgebreide expertise op het gebied van de dood eindelijk de juiste eer gebracht: mijn moeder promoveerde in stijl en werd naast de grimeuze van de acteurs en actrices, nu ook de schilderes van de slachtoffers van de Zwarte Majesteit. Niets vond mijn moeder heerlijker dan, in de rol van ondersteunende mooimaakster, een huis vol bedroefde nabestaanden binnengaan. Elke overledene was haar even lief, ze maakte daarin geen enkel onderscheid. De jonge moeder, door een hersenbloeding overvallen, was haar net zo dierbaar als de bijna honderdjarige die na een lang en slopend ziekbed leek te zijn weggesmolten in de kanker en andere onaangenaamheden. Orale en anale bloedingen, half verkaasde lijken en ontsluitbare kaken: mijn moeder deinsde nergens voor terug!

Uit: Tia Maria's, Mantano's en Dood Aas