Fragment

"Elk schilderij vertelt een verhaal".

Anne keek nog eens goed.
Het was duidelijk een zeemeerman, niet een zeemeermin.
Ze kwam wel vaker met haar ouders op Marken om daar van de frisse lucht te genieten.
Omdat het daar soms wat rustiger was dan aan land, vooral in de weekeinden.
Dan liepen ze zoals gewoonlijk  even het winkeltje binnen, waar ze langs kwamen op weg naar de parkeerplaats.
Zo klein als het was, altijd zagen ze weer andere dingen.
Niet omdat het daar pas lag, maar omdat er teveel was om alles in een keer te zien.
Vooral de lappen stof met exotische symbolen en kleuren trokken altijd de belangstelling van Anne's moeder.
Af en toe kocht ze daar wat van.

Haar vader bleef meestal buiten staan, om de sfeer rond de winkel op te snuiven en naar de mensen te kijken die langs kwamen.
Meestal toeristen die nieuwsgierig rondkeken, met camera's in de hand, om al die “typische Hollandse” huisjes te bekijken.
Anne liep dan rond de kast tegenover de kassa, waar je om heen kunt lopen.
Daar stonden allerlei kleine spullen in en op.

Bovenop wat beelden.
Het beeld met de zeemeerman trok altijd weer haar aandacht.
“Je hoort nooit verhalen over zeemeermannen, alleen maar zeemeerminnen “, dacht ze.
Toevallig waren zeemeerminnen het onderwerp bij het vak geschiedenis deze week op school.

Ze bekeek het nog eens goed. “Jammer dat je zo alleen hier moet staan. Je staat hier al zo lang...”.
Ze moest zelf een beetje lachen om die gedachte.
Het was tenslotte maar een beeld.

Afhankelijk van het weer aten ze een visje op een terras aan de haven van Marken of namen ze wat mee om thuis op te eten.
Deze keer hadden ze een lekkerbekje meegenomen, aangezien het te fris was om het op een terras op te eten.
Daarna was het tijd om nog even aandacht te besteden aan haar huiswerk voordat ze ging slapen.